"แข็งแกร่งมาก!"
คิงคองมองดูแขนที่หักและรู้สึกตกใจมาก
เพื่อฝึกหมัดลมเขาฝึกชกกำแพงทุกวัน
ในที่สุดเขาก็สามารถฝึกหมัดลมได้ (Wind Healing Fist) เขาแม้แต่สามารถทุบทำลายหินได้ไม่ยาก
เขาไม่ได้คาดหวังว่าวันนี้จะเตะกระดานเหล็กคนที่แต่งตัวประหลาดข้างหน้าเขาเป็นคนที่เขาไม่สามารถจัดการได้เลย
คิงคองสูง 190 ชม. แพ้ให้กับหลี่ฉินเฟิงเดียวหมัดเดียวและยังถูกส่งลอยออกไปถึง 7-8 เมตร!
แพ้! บอสแพ้!
"เจ้านายจะแพ้ได้อย่างไร?"
"เขาเป็นคนที่มีแข็งแกร่งมากที่สุดที่อยู่รอบ ๆ นี้ วิธีใดที่เขาจะแพ้ต่อผู้ชายคนนี้?"
"ห่าอะไรว่ะเนี่ย ฉันรู้สึกเวียนหัวหรือเจ้านายของเราแพ้จริงๆ?"
พวกอันธพาลทุกคนต่างตกใจและมีความไม่เชื่อในสายตา
ในสายตาของพวกเขาคิงคองเป็นเจ้านายของพวกเขา เป็นเทพเจ้าในหัวใจของพวกเขาและแข็งแกร่งที่สุด
แต่ตอนนี้ชายหนุ่มที่หล่อเหลาจะใช้เพียงหมัดเดียวชนะเขา พวกเขารู้สึกตกตะลึงและผสมกับความกลัวบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้
ชายหนุ่มนั้นมาจากไหน? พวกเขาแน่ใจว่าพวกเขาไม่เคยเห็นเขาในเมืองตงไห่และไม่เคยได้ยินชื่อของเขา แต่เขามีความสามารถเอาชนะ คิงคองได้ด้วยเพียงการชกหนึ่งครั้ง
"พวกนายกำลังทำอะไรไปฆ่าเขาสิว่ะ"
เมื่อเห็นลูกน้องของเขาดูสับสน คิงคองโกรธมาก เขาดูดุร้ายและตะโกน
เขาตัดสินใจที่จะใช้ประโยชน์จากจำนวนมากกว่าและให้ลูกน้องล้อมรอบหลี่ฉินเฟิง
ดังนั้นถึงแม้นายสามารถชนะฉันได้ แต่ฉันมีคนจำนวนมากกว่า ลองดูสินายจะทำอะไรได้ เขาคิดอย่างชั่วร้ายในจิตใจของเขา
"พี่น้องแก้แค้นให้ฉันและฆ่าชายคนนี้"
ได้ยินคำสั่งของคิงคองพวกอันธพาลที่ตะโกนถือไม้และขวดเบียร์เดินไปทางหลี่ฉินเฟิง
คิงคองเป็นหัวหน้าของพวกเขา ถ้าเขาถูกทุบตีไม่แปลกถ้าพวกเขาต้องการแก้แค้นเขา
ในความคิดพวกเขาแม้ว่าหลี่ฉินเฟิงจะแข็งแกร่งแต่แค่คนเดียวและพวกเขามีอาวุธครบมือมีหลายสิบคนเป็นเรื่องที่จะเอาชนะชายคนนี้
มีคำกล่าวไว้ว่ามันยากที่สองมือจะสู้กับมือทั้งสี่ และอย่างไรก็ตามเขามีเพียงแค่สองมือ มันจะเทียบกับพวกเขาที่มีหลายสิบมือได้อย่างไร?
"ระวังพี่ใหญ่หลี่"
เห็นหลี่ฉินเฟิงถูกล้อมรอบด้วยแก๊งค์สามหยวนหลายสิบคนจางเสียวเยวี่ยหน้าซีด ใบหน้าที่สวยงามของเธอเต็มไปด้วยความกังวล
"ไม่ต้องกังวลน้องสาวเสียวเยวี่ย"
หลี่ฉินเฟิงยืนขึ้นมองไปที่เหล่าอันธพาลและมีรอยยิ้มมืดครึ้มและหนาวเย็น
ร่างกายของเขาเคลื่อนไหวเหมือนสายฟ้าและทันทีเขาวิ่งเข้าไปในตรงกลางวงอันธพาล
ปัง! ปัง! บูม!
หลี่ฉินเฟิงเหมือนหมาป่าที่บุกฝูงแกะไล่เตะทีต่อยที
พวกอันธพาลร้องส่งเสียงกรีดร้อง บางคนแขนหักขาหักและบางคนเสียฟันไปหลายซี่
ในพริบตาหลายสิบคนพาลที่ชั่วร้ายทั้งหมดอยู่นอนลงอยู่บนพื้นและปกคลุมไปด้วยเลือดและกรีดร้องอีกครั้งและอีกครั้งและอีกครั้ง
จินตนาการของคนพาลเหล่านี้เป็นสิ่งที่ดี แต่ความจริงนั้นก็โหดร้าย
พวกเขาต้องการข่มขู่และสั่งสอนหลี่ฉินเฟิงด้วยจำนวนที่มากกว่า
แต่พวกเขาลืมไปว่าไม่ว่าแกะกี่ตัวก็ยังคงเป็นแกะสำหรับราชาหมาป่า พวกเขาก็เป็นเพียงแกะที่แสนอ่อนแอ
"พี่ใหญ่หลี่ พี่เก่งมากจริงๆ" จางเสียวเยวี่ยตกใจ และริมฝีปากที่มีเสน่ห์ของเธอเปิดกว้างขึ้น
ความกังวลของเธอตอนนี้เห็นได้ชัดว่าไม่จำเป็น พวกคนเหล่านี้ไม่สามารถแข่งขันกับหลี่ฉินเฟิงได้เลย
พี่ใหญ่หลี่แข็งแกร่งมากจนสาวน้อยเสียวเยวี่ยหลงใหลเขา จะทำอย่างไร? มองไปที่ความแข็งแกร่งของหลี่ฉิงเฟิง จางเสียวเยวี่ยรู้สึกเขิลอายราวกับว่าเธอกำลังมีผีเสื้ออยู่ในท้องของเธอ
ดวงตาของเธอส่องประกาย รูปพี่ใหญ่หลี่ถูกปรากฏขึ้นในหัวใจของเธอ เขาเป็นเหมือนอัศวินที่หล่อเหล่าดูน่าอัศจรรย์ในชุดเกราะส่องแสง
เป็นคำพูดว่า วีรบุรุษชอบความงาม และความงามก็เป็นที่รักของวีรบุรุษ (TL: ?? ไม่ค่อยเข้าใจท่อนนี้เท่าไหร่ครับ)
สัตว์เพศหญิงมีความรักและความชื่นชมในธรรมชาติ สำหรับสัตว์เพศชายมีความแข็งแกร่งพวกขาถูกกำหนดโดยสัญชาติญาณทางพันธุกรรมของพวกเขา
จางเสียวเยวี่ยรู้สึกมีความสุขและตื่นเต้น แต่เหล่าอันธพาลไม่เหมือนกันกับเธอ พวกเขาหน้าซีดราวกับพ่อแม่ของพวกเขาตายไปแล้ว ไม่กลัวยิ่งกว่าความตายของพ่อแม่
ปีศาจ
นี่เป็นปีศาจ
ในขณะนั้นคิงคองและเหล่านักเลงกลัว พวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวสำหรับหลี่ฉินเฟิง
นี้เป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่ผู้ชายหลายสิบคนติดอาวุธพ่ายแพ้ในพริบตาด้วยผู้ชายคนเดียว
คิงคองรู้ว่าลูกน้องของเขาไม่ใช่อันธพาลธรรมดา พวกเขามักจะต่อสู้เพื่อให้พวกเขามีอำนาจมากกว่ากัน
เขาเชื่อว่าแม้หน่วยคอมมานโดมาก็จะไม่สามารถเอาชนะคนของเขาได้ง่ายดายเช่นนี้
แต่ตอนนี้ชายหนุ่มคนหนึ่งได้มอบความพ่ายแพ้ทั้งหมดให้พวกเขาในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที ถ้าเขาไม่ได้เป็นปีศาจแล้วสิ่งใดที่เขาเป็น?
ในสายตาคิงคองเขารู้สึกหวาดกลัวหลี่ฉินเฟิงมากและรู้สึกเสียใจอย่างยิ่ง
ถ้าเขารู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนที่น่าสะพรึงกลัวเขาจะจ่ายหนี้ 1 ล้านหยวน แต่ตอนนี้เขายกหินใส่เท้าตัวเอง
ฉันเสียใจ! คิงคองหน้าซีดและรู้สึกข่มขืน
"อย่าขยับยกมือขึ้น"
ทันใดนั้นเสียงอ่อนโยนดังขึ้นจากข้างหลังตำรวจหญิงคนหนึ่งที่สวยงามเดินมา ปืนที่อยู่บนมือของเธอชี้มาทางหลี่ฉินเฟิงและคิงคอง
หลี่ฉินเฟิงหันไปมองและพบว่าไม่ใช่คนอื่นเป็น สวีเมิ่งเหยา
"เฮ้ คุณมาได้อย่างไร?" หลี่ฉินเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อยและรู้สึกแปลกใจ
"ดังนั้นมันเป็นนายไอลูกครึ่งที่ขับเร็วเกินกำหนดและดูว่าครั้งนี้นายจะหนีได้หรือไม่"
"ฉันพูดว่าฉันจะวิ่ง?"
"ปล่อยปัญหาเรื่องรถไว้ที่หลัง ตอนนี้บอกฉันมาก่อน ที่นี้เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาที่นอนอยู่บนพื้น ทำไมพวกเขาแขนขาหัก?"
ใบหน้าของสวีเมิ่งเหยาดูน่ารักและมีเสน่ห์ ดวงตาที่สวยงามของเธอจ้องมองหลี่ฉินเฟิงและถามเขาอย่างเย็นชา
เธอยังคงจำหลี่ฉินเฟิงได้แน่นอน พวกเขาอยู่ในห้องพักด้วยกันในโรงแรมครั้งสุดท้าย แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้มีเซ็กซ์ แต่ร่างกายของเธอถูกสัมผัสโดยหลี่ฉินเฟิง
สำหรับหลี่ฉินเฟิง เธอยังคงไม่พอใจเขา
ตำรวจสาวคนนี้มักทำให้ฉันยุ่งยาก ฉันต้องแกล้งเธอเล็กๆ น้อยๆ ซ่ะหน่อยแล้ว
หลี่ฉินเฟิงกรอกตาและตัดสินใจจะแกล้งเธอ
"ภรรยาคุณกำลังชี้ปืนมาที่สามีของคุณ คุณต้องการที่จะฆ่าสามีของตัวเอง? หัวใจของฉันรู้สึกเศร้าเสียใจมาก"
หลี่ฉินเฟิงดูน่าสังเวชและสิ้นหวัง มันดูเหมือนจริงมากเกินไปสวีเมิ่งเหยาโกรธมาก
แม่นายเถอะ ภรรยาของนาย?
เมื่อไหร่ที่ฉันกลายเป็นภรรยาของนาย?
สวีเมิ่งเหยาพูดไม่ออก เหมือนมีเสียงฟ้าร้องส่งเสียงคำรามมาที่หัวใจของเธอ (TL: ตกใจตะตึงจนพูดไม่ออก)
เธอรู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนไร้ยางอาย แต่เธอก็ประเมินว่าเขาไร้ยางอายน้อยเกินไป เขากำลังแสดงความเจ้าชู้กับเธอต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก
พ่อของฉันไม่สามารถแบกรับมันได้และแม่ฉันไม่สามารถทนได้เธอต้องสั่งสอนบทเรียนให้ผู้ชายคนนี้