บทที่ 1 - ใช้ชีวิตเพื่อความฝัน

ในปี 1900 , คือยุคของมนุษย์กลายพันธุ์และสิ่งเหนือธรรมชาติได้เริ่มต้นขึ้นด้วยการมาถึงของอุกบาตแปลกๆจากนอกโลกได้พุ่งตกลงมายังโลกไม่กี่ทศวรรษต่อมา(ไม่กี่สิบปีต่อมา)รัฐบาลโลกได้ก่อตั้งขึ้นและการเพิ่มขึ้นของมนุษย์กลายพันธุ์ยังนำไปสู่ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีและเพิ่มมาตรฐานการครองชีพขึ้้น ช่างอนิจจาทุกคนไม่ได้รับประโยชน์จากยุคใหม่นี้

ปันจุบัน ปี 2024 เมืองเดลต้า (Delta City)

ในย่านใจกลางเมืองเดลต้ามีชายสี่คนเป็นพวกกลายพันธุ์สวมใส่ชุดสีขาวกำลังป้องกันการโจมตีของชายในชุดสีดำ ชายคนนี้สูงหกฟุต (ประมาณ 180ซม.) กับมีผมสีทองยาวถึวหัวไหล่ นัยน์ตาของเขาดูแปลกมันมีสีน้ำเงินเข้มและสีทอง บริเวณโดยรอบถูกทำลายและเต็มไปด้วยความเสียหายของ รถถัง เครื่องบิน ฯลฯ

"คิบะ นรกแกสิ ทำไมถึงทำให้มันเป็นเรื่องยาก? เราให้แร่ธาตุกับแกแล้ว..."ผู้ชายใส่ชุดสีขาวเอ่ยปากถามถึงเหตุผล

"ฉันเพียงแค่อยากจะฆ่านาย ฉันจำเป็นต้องมีเหตุผลที่จะฆ่ามดด้วย?" คิบะเยาะเย้ยคนตรงข้างหน้าเขา

"ก..กะ..แก ถ้าแกกล้ากลุ่มมารฟ้า (Sky Fiend Group) จะตามล่าแก"

"พวกนายไม่มีคำพูดที่จะดีกว่านี้เหรอ? มักแต่พูดเหมือนๆกัน เหมือนกับคนโง่ พูดพร่ามมากมายก่อนที่จะถูกฉันฆ่า" คิบะค่อนข้างที่จะรำคาญ

เขาขยับโบกมือเล็กน้อยและมีพายุไซโคลนสีดำปรากฏขึ้นเหนือผู้ชายสี่คน พายุได้ทำการดูดพวกเขาเข้าไปข้างในและหลังจากนั้นไม่กี่นาทีต่อมา พายุได้หายไป ผู้ชายทั้งสี่คนได้ถูกลบออกหายไปเหมือนกับไม่ได้ดำรงอยู่แต่แรก!! 
(TL: พลังแบ็คโฮล,หลุมดำ??)

คิบะถอนหายใจ ชายทั้งสี่ได้ให้กระเป๋าที่มีแร่ธาตุกับเขาแล้ว แต่เขาไม่สามารถปล่อยให้มีชีวิตรอดไปได้ เพราะอาจมีปัญหามากมายและมีแต่คนที่ตายแล้วเท่านั้นจะปิดความลับได้ตลอดกาล จริงๆเเล้วเขาไม่ได้กลัวกลุ่มมารฟ้าอะไรนั้นเลย เขามีพลังมากว่าที่ทุกคนคาดคิด

ในเมืองเดลต้าคิบะถือเป็นหนึ่งในสายพันธุ์ที่แข็งแกร่งที่สุดแต่นั้นก็ขึ้นอยู่กับเขาว่าจะจะเปิดเผยความสามารถมากน้อยเท่าใดนั้นขึ้นอยู่กับสาธารณชน (TL:อันนี้ผมไม่ค่อยแน่ใจ น่าจะประมาณเจอคนเก่งก็ใช้พลังเยอะนิดหน่อย เจอคนกากก็แทบไม่ต้องใช้พลัง?) เขาไม่เคยเปิดเผยความสามารถหลักของเขาให้กับคนอื่น คนที่พบว่าความสามารถของเขาทุกคนได้ตกตายไปหมดแล้ว

เขาค่อนข้างชอบที่จะทำรักกับหญิงสาวที่ชื่นชอบมากกว่าแทนที่จะเสียเวลาต่อสู้กับพวกงี่เง่าพวกนี้ที่ไม่ได้อะไรเลย

มีแสงสีขาวปรากฏขึ้นล้อมรอบตัวคิบะและหลังจากนั้นเขาก็หายไปจากย่านใจกลางเมือง (TL: เทเลพอร์ตแน่นวล)

*****

บทที่ 28 - เหยาเหยาน้อย เธอนี้ซุกซนจริงๆ

"นี่ฉันเห็นอะไร? สาวงามของสถานีตำรวจถูกจูบโดยหลี่ฉินเฟิง"

"โอ้พระเจ้า โลกจบสิ้นแล้ว ฉันกำลังฝันใช่ไหม?"

"เพื่อนคุณไม่ได้ฝันจริงๆ"

เจ้าหน้าที่ตำรวจสองคนที่ด้านหลังกำลังกรีดร้องและอกหัก ดวงตาของพวกเขาสัมผัสถึงความอิจฉาและความโกรธ

สวีเมิ่งเหยาเป็นสาวงามของสถานีตำรวจและเธอเป็นเทพธิดาในหัวใจพวกเขา เธอไม่อาจแตะต้องได้

แต่ตอนนี้สาวงามของสถานีตำรวจได้จูบกับหลี่ฉินเฟิงแล้ว เจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งสองคนรู้สึกเกลียดเขา

พี่ใหญ่หลี่แย่มาก เขาจูบกับตำรวจสาวคนนี้ได้อย่างไร? ถ้าเขาจะจูบใครก็ควรจะเป็นฉันเสียวเยวี่ย กระพริบตาและรู้สึกไม่พอใจ (TL: ???)

โอ้ไม่, จางเสียวเยวี่ย เธอคิดได้ยังไงเนี่ย ? จะปล่อยให้พี่ใหญ่หลี่จูบได้อย่างไร

แต่ถ้าพี่ใหญ่หลี่จูบฉัน ฉันจะปฏิเสธ? เธอคิดครู่หนึ่งและคิดว่าถ้าพี่ใหญ่หลี่จูบเธอ เธอจะไม่ปฏิเสธ นี้ทำให้เธอเอียงอายเล็กน้อยหัวใจเธอเต้นเร็วขึ้นและมีแสงคาดหวังในดวงตาเธอ

จางเสียวเยวี่ยทำไมกลายเป็นคนแบบนี้ เธอพึมพำในใน

"ไอลูกเหม็นปล่อยหัวหน้าเรา ไม่งั้นเราจะยิง" เจ้าหน้าที่ตำรวจสองคนคว้าปืนและชี้มาทางหลี่ฉินเฟิงอย่างโมโห

เทพธิดาพวกเขาถูกจับโดยไอเลวนี้ เราต้องสั่งสอนบทเรียนให้ซักหน่อย

น่าผิดหวัง

น่าผิดหวังจริงๆ

เมื่อเห็นตำรวจสองคนชี้ปืนมาทางเขา หลี่ฉินเฟิงรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก

แมร่ง ไอสองสามตัวนี้